Gaziantep’te, pitbul cinsi köpeklerin saldırısı sonucu ağır yaralanan Asiye Ateş’in hali yürek parçaladı. Doku nakli yapılması gereken talihsiz yavrucak vesilesiyle özelde Pitbul, genelde de saldırgan köpekler ile onlardan kimilerinin sorumsuz, merhametsiz sahipleri kamuoyunda tartışılıyor. Gerek ülkemizde gerekse başka ülkelerde giderek toplumsal bir sorun haline gelen Pitbulun geçen yüzyılda başlayan hikayesine gelince… Klasik bir insan defosu meselesi. Bakalım… Tabiatta, yaradılışsal olarak “kötü hayvan” olmadığı bir gerçek. Ancak kötü insanların hayvanlara kötü davranıp, onların bazılarını hem kendilerine, hem kendi türleri ve başka hayvanlara ve nihayet insanlara karşı zarar verici, kötü yapması mümkün ve bu sıklıkla oluyor. Pitbullar aslında dönüştürülmüş eski İngiliz Bulldog köpekleri. Sanayileşmeyle birlikte şehirlere akın eden İngiliz erkeklerinin kent yaşamında edinmeye başladıkları kimi kötü alışkanlıklar, tabir-i caizse “Bulldogların da ahlâkını bozmuştu.” Fabrikalarda çalışan işçiler, bir kumar haline getirilen “it dalaşı”na müptela olmuşlar, “sektör” giderek büyüdükçe de organizatörler “vahşi köpek” türü geliştirmek için arayışlara girmişlerdi. Kumarın patronları, bu işleri bilen çiftlik insanları ve veterinerlerden destek alarak Pitbul Teriyerler ile Bulldogları melezleştirip, saldırgan hale getiriyorlardı. Oysa o günlere kadar bu iki köpek türü de çiftlikleri, köy ve kasaba evlerinin sakinlerini, besi hayvanlarını koruyan güçlü ama sebepsiz saldırganlıkları olmayan hayvanlardı. 
Organizatörler, çaprazlama dölleme ve sert dövüş eğitim teknikleriyle bu melez köpekleri iyice zıvanadan çıkartıyorlardı. Köpekler özel alanlarda boğalarla, başka köpeklerle, farelerle dövüştürülerek “eğitiliyorlardı”. Pitbullar; yorgunluktan, yaralanmalardan bitap düşünceye kadar dövüş alanında tutulurdu. Yeterince öldürücü saldırı yapmayan köpekler ise dövülerek ya da aç bırakılarak “terbiye edilir”, yine de sonuç alınmazsa itlafı yoluna gidilirdi. Yeterince öldüren köpekler ise zengin menülü yiyeceklerle ödüllendirilirdi. İş o kadar çığırından çıkmıştı ki 1835 yılında İngiliz Parlamentosu, “Hayvanlara Zulümü Önleme Yasası”nı çıkartmak zorunda kalmıştı. Ne var ki yasa yetersiz kalmış, İngiltere’de köpek dövüşü tüm vahşetiyle giderek yaygınlaşmıştı. 
Amerika’ya yoğun bir göçün yaşandığı o yıllarda, İngiltere’deki bu kötü alışkanlık Yeni Kıta’ya da taşınmıştı. Amerika’da henüz tam oluşturulamayan kamu otoritesinin de etkisiyle “Vahşi Batı”da suç oranları yüksek seyrederken, suçluların yanlarında giderek daha fazla Pitbull görülmeye başlanmıştı. Özellikle 1900’lerin başlarından itibaren, kanun tanımaz tipler için Pitbullar ideal bir partner haline gelmişti. ABD’de giderek gelişen bilimsel ortam, hayvanları daha da vahşi kılmak isteyenler için yeni teknikler de sağlıyordu. Yeni yeni bulunan seçici üreme yöntemleri ve “verim alınamayan” munis köpeklerin itlafı yoluyla Pitbullar insanlara yoğun bir şekilde saldırır olmuşlardı. 
Bunun için köpeklerin beyinlerindeki nöronlara müdahalelerde (inhibisyon) bulunuluyordu. Bu köpeklerin gerek güçlü koruyucu yanları, gerek kumar sektöründeki çok önemli rolleri, gerekse de kimi ünlülerin bunları sahiplenmesi, ABD’de giderek daha fazla Pitbulun görülmesine neden oluyordu. Helen Keller, Theodore Roosevelt, Thomas Edison, Mark Twain, Fred Astaire ve Humphrey Bogart Pitbul sahibi olan ünlülerden sadece birkaçıydı. Pitbulların 1900’lerin başlarından itibaren “tekinsiz” kişilerin yanında görülmesinin bir benzeri, 1980’lerde bir kez daha yaşandı. Hayvan hakları savunucuları ve ana akım medya Pitbulları tanımlarken “şehir haydutları” ifadesiyle irtibatlamaya başlamıştı. Yine, süreçte Pitbullarla ilgili “Bu Köpeğe Dikkat Edin” gibi ifadeler yaygınlaşıyordu. Giderek artan saldırılarından dolayı halk artık Pitbulları tehlike olarak görüyordu. Pitbul barınakları taleplere cevap veremez halde bir halde doluyordu. Pek çok Pitbul sahibi ise köpeğini kendi elleriyle zehirleyip öldürüyordu. Bu köpeklerin hak etmediği bir imaja büründürüldüğünü savunan kesimler ise medyanın “Pitbulları şeytanlaştırdığını” iddia ediyorlardı, hâlâ da bu görüşteler. * Love-A-Bull, American Pit Bull Terrier Meetup Group, (Amerikan Pit Bull Teriyer Buluşma Grubu), https://love-a-bull.org/ 
Organizatörler, çaprazlama dölleme ve sert dövüş eğitim teknikleriyle bu melez köpekleri iyice zıvanadan çıkartıyorlardı. Köpekler özel alanlarda boğalarla, başka köpeklerle, farelerle dövüştürülerek “eğitiliyorlardı”. Pitbullar; yorgunluktan, yaralanmalardan bitap düşünceye kadar dövüş alanında tutulurdu. Yeterince öldürücü saldırı yapmayan köpekler ise dövülerek ya da aç bırakılarak “terbiye edilir”, yine de sonuç alınmazsa itlafı yoluna gidilirdi. Yeterince öldüren köpekler ise zengin menülü yiyeceklerle ödüllendirilirdi. İş o kadar çığırından çıkmıştı ki 1835 yılında İngiliz Parlamentosu, “Hayvanlara Zulümü Önleme Yasası”nı çıkartmak zorunda kalmıştı. Ne var ki yasa yetersiz kalmış, İngiltere’de köpek dövüşü tüm vahşetiyle giderek yaygınlaşmıştı. Amerika’ya yoğun bir göçün yaşandığı o yıllarda, İngiltere’deki bu kötü alışkanlık Yeni Kıta’ya da taşınmıştı. Amerika’da henüz tam oluşturulamayan kamu otoritesinin de etkisiyle “Vahşi Batı”da suç oranları yüksek seyrederken, suçluların yanlarında giderek daha fazla Pitbull görülmeye başlanmıştı. Özellikle 1900’lerin başlarından itibaren, kanun tanımaz tipler için Pitbullar ideal bir partner haline gelmişti. ABD’de giderek gelişen bilimsel ortam, hayvanları daha da vahşi kılmak isteyenler için yeni teknikler de sağlıyordu. Yeni yeni bulunan seçici üreme yöntemleri ve “verim alınamayan” munis köpeklerin itlafı yoluyla Pitbullar insanlara yoğun bir şekilde saldırır olmuşlardı. Bunun için köpeklerin beyinlerindeki nöronlara müdahalelerde (inhibisyon) bulunuluyordu. Bu köpeklerin gerek güçlü koruyucu yanları, gerek kumar sektöründeki çok önemli rolleri, gerekse de kimi ünlülerin bunları sahiplenmesi, ABD’de giderek daha fazla Pitbulun görülmesine neden oluyordu. Helen Keller, Theodore Roosevelt, Thomas Edison, Mark Twain, Fred Astaire ve Humphrey Bogart Pitbul sahibi olan ünlülerden sadece birkaçıydı. Pitbulların 1900’lerin başlarından itibaren “tekinsiz” kişilerin yanında görülmesinin bir benzeri, 1980’lerde bir kez daha yaşandı. Hayvan hakları savunucuları ve ana akım medya Pitbulları tanımlarken “şehir haydutları” ifadesiyle irtibatlamaya başlamıştı. Yine, süreçte Pitbullarla ilgili “Bu Köpeğe Dikkat Edin” gibi ifadeler yaygınlaşıyordu. Giderek artan saldırılarından dolayı halk artık Pitbulları tehlike olarak görüyordu. Pitbul barınakları taleplere cevap veremez halde bir halde doluyordu. Pek çok Pitbul sahibi ise köpeğini kendi elleriyle zehirleyip öldürüyordu. Bu köpeklerin hak etmediği bir imaja büründürüldüğünü savunan kesimler ise medyanın “Pitbulları şeytanlaştırdığını” iddia ediyorlardı, hâlâ da bu görüşteler. * Love-A-Bull, American Pit Bull Terrier Meetup Group, (Amerikan Pit Bull Teriyer Buluşma Grubu), https://love-a-bull.org/